Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt

Vorige week was ik als kindercoach nauw betrokken bij een gezin, van wie ik twee kinderen coach. Hun derde en jongste kind, een zoon van 6 jaar is maandag overleden. Na een lang en moeilijk ziekteproces, en toch nog onverwachts, in zijn slaap.

Waarom…? Die vraag spookte de hele week door mijn hoofd. Wat was de missie van deze kleine jongen in de wereld?

Moeder, die ik ken als een tijger die vecht voor alles wat haar kinderen nodig hebben, belde mij meteen om de kinderen op te vangen. Die dag en de volgende dagen heb ik van nabij mogen meemaken, hoe zij zich als gezin en ieder op zijn eigen wijze, voorbereidden op de dag, die zij liever wilden overslaan.

Het afscheid…

Rouwen gebeurt in stukjes.
En in pieken.
Emoties vlogen alle kanten op.

Woorden van troost had ik niet.
Een plan evenmin…
Ik kon er alleen maar zijn.

Er is gepraat, gehuild, gevoetbald, gebokst, gegooid, getimmerd, gezaagd, geverfd, gevist…
Uiteindelijk lukte het beide kids om mooie herinneringen op te halen. Juist het benoemen en herleven van de geluksmomentjes uit het leven van hun kleine, grote “knuffelbeer”, hielp hen om de scherpe kantjes van dit verlies af te halen. Met pijn in het hart, en met vele dikke tranen van verdriet hebben zowel broer als zus een prachtige brief aan hun broertje geschreven.
Dat ik deze mocht voorlezen op de dag van het afscheid voelde haast als een eer.

Ik zag deze week een gezin, verscheurd van verdriet, maar meer en meer verbonden in liefde.
Liefde van en voor een kleine, grote “knuffelbeer”.

En ik weet nu, wat de missie van deze knuffelbeer was tijdens zijn leven: liefde brengen en hierin een voorbeeld zijn. Waar een kort leven eeuwig in kan zijn.

Dit gezin gaat het redden met elkaar, en met de steun van die grote kring van lieve mensen om hen heen.
En met de kleine, grote knuffelbeer in hun hart.
Want wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.